we diep in ons hart dat hiermee een vrijbrief ontstaat voor anarchie en andere wildgroei? Of zijn we bang voor de kleurbetekenis dat democratie juist behoefte heeft aan een organisatievorm waarin iedere stem ook daadwerkelijk verantwoordelijkheid kan nemen? Is er in dit licht iets te zeggen voor Tijdelijke verlotingen van gebieden? Stel dat willekeurige mensen gedurende willekeurige periodes de volledige verantwoordelijkheid krijgen voor een stuk Veluwe, een paar hectare Waddenzee, een park, een natuurontwikkelingsgebied of een wildreservaat? Stel dat je met vormen van tijdelijk eigenaarschap de verantwoordelijkheid daar legt daar hij in beginsel mag liggen, namelijk bij individuele mensen in relatie tot specifieke gebieden? Is dat een haalbare kaart voor het scheppen van betrokkenheid? Wat zegt de weerstand die dit oproept over onszelf, over ons vertrouwen in elkaar en over onze samenleving? Is het kortom mogelijk dat we vanuit een Nieuw thuiskomen via Nieuwe zintuigen, Nieuwe contacten en Nieuwe wildernis uit kunnen komen bij Nieuwe verantwoordelijkheden en nieuwe eigenaarschappen die wérken? Verhaallijnen van interdependentie benoemen dat alle levende wezens uiteindelijk in hetzelfde schuitje zitten en dat het zaak is het onderscheid tussen egoïsme en altruïsme te overstijgen. Zijn dit alleen maar woorden of verwoorden we hier een essentie die zoveel weerstand oproept dat we hem het liefst wegstoppen in een diepe lade van onze bureaucratie? Maar dan: misschien is het de uitdaging om structuren in het leven te roepen die de onderlinge afhankelijkheden op alle mogelijke schalen thematiseren: locaal, nationaal, planetair. Wat te denken van natuurgebieden die verbindingen of partnerships aangaan met gebieden op andere continenten: vijf hectare Veluwe met een stuk Serengeti, de Oostvaardersplassen met 136 Pagina 136

Pagina 138

Heeft u een weekblad, uniflip of online sportbladen? Gebruik Online Touch: onderwijsmagazine online uitgeven.

541 Lees publicatie 215Home