gen dat bewondering kan afdwingen, dat het bewustzijn voor een eventuele ‘eigen intelligentie’ van onze planeet zou kunnen voeden, met inbegrip van het besef daar bij te mogen horen. Juist wildheid is een kans. Juist daar opent zich de ruimte op nieuwe variaties, nieuwe cross-overs en nieuwe voorbeelden. Bestaat niet ook onze eigen creativiteit bij de gratie van wildheid? Wordt niet menige symfonie, popsong of mixed-mediacreatie ingegeven door een raadselachtige call of the wild die vraagt om een menselijk antwoord? Is het niet zaak kunstenaars nadrukkelijk te vragen om als liaison te fungeren tussen een cultuur en natuur die steeds transparanter behoefte hebben aan de organisatie, zelfreiniging en viering van onze wereld als een natuurgebeurtenis? Van het Nieuwe thuiskomen via Nieuwe zintuigen en Nieuwe contacten tot een Nieuwe wildheid: levert dat niet ook een spiegel op waarin wij onszelf met nieuwe ogen kunnen zien? Verhaallijnen van verantwoordelijkheid richten zich op de sociaal-psychologische kern van de betrokkenheidskwestie door een verantwoordelijkheid voorbij collectief en individu in beeld te brengen. Kunnen wij verantwoordelijkheid zo gestalte geven dat we via een derde ‘verantwoordingsplatform’ samen met de natuur ‘onze’ verantwoordelijkheid nemen? Wat betekent verantwoordelijkheid tegen de horizon van onze verwantschap met fauna en flora? Betekent dat niet: vanuit Nieuwe contacten en een nieuw ‘ons-kent-ons’ van mens en natuur je uitspreken namens het natuurlijke geheel? Natuurlijk is dit een utopie over de top. Maar juist dit, de ogenschijnlijke onmogelijkheid van een wereldsituatie waarin het humane en natuurlijke collectief en individu versmelten tot één overstijgend gremium, is waar we extrapolerend bij uitkomen. Waarom hebben we hier amper woorden voor? Vanwaar de weerstand om zulke woorden te zoeken en te benoemen? Denken 135 Pagina 135
Pagina 137Scoor meer met een webshop in uw verenigingsbladen. Velen gingen u voor en publiceerden onderwijsmagazines online.
541 Lees publicatie 215Home