tenheid. Stel dat je door die spiegel heenstapt? Stel dat je je bekent tot wat boven water kan komen? Is niet ook de herinnering van dit meest elementaire contact een bron van... betrokkenheid? Zijn zulke Nieuwe contacten met flora, fauna en de plaatsen waarin je je beweegt niet zwanger van troost, verlangen en... hoop? Brengt het Nieuwe thuiskomen je via Nieuwe zintuigen niet tot zulke Nieuwe contacten? Verhaallijnen van wildernis spelen in op de trend om met rewilding weer ruimte te scheppen voor een waarachtig wilde natuur. Op het eerst gezicht gaat het hier om een overbrugging van de afstand tussen gedomesticeerde en getemde natuur enerzijds en wilde natuur anderzijds. Wild is datgene wat niet is getemd. Nadere inspectie zou echter kunnen uitwijzen dat sommige vormen van temming juist weer een wildheid oproepen. Het begrippenpaar wild/getemd suggereert met andere woorden een tegenstelling tussen beschaving en natuur, maar veegt onder de mat dat dit een eenzijdige visie is verteld vanuit een onvoltooide beschaving. Voltooide beschaving, is dat niet ook: wildheid laten zijn? echte civilisatie als het stoppen van de oorlog tegen de natuur die aan duizend fronten woedt? Uiteraard is dit niet met een bescheiden natuurverhaal te corrigeren. Maar het bewustmaken van de eigen logica en overlevingskracht van de natuur voor grote volksmassa’s kan ogen openen. Denk aan de ‘Copernicaanse Revolutie’ die werd veroorzaakt door het experiment om grote grazers in natuurontwikkelingsgebieden hun gang te laten gaat. Met als gevolg dat een gevarieerde en uitgebalanceerde nieuwe wildernis ontstond – en niet de relatieve monocultuur van overwoekeringen waar menigeen voor vreesde. De verhaallijn van een Nieuwe wildernis kan ons kortom vertrouwd maken met het zelfreddend vermogen van de natuur – mits ze daartoe de kans krijgt. Een zelfreddend vermo134 Pagina 134

Pagina 136

Heeft u een archief, onlinepublisher of digi edities? Gebruik Online Touch: catalogus online bladerbaar maken.

541 Lees publicatie 215Home