Zegt de tweede: ‘Niet goed. Ik heb homo sapiens opgelopen.’ Waarop de eerste zegt: ‘Maak je geen zorgen, gaat vanzelf weer over!’ Misschien zou het van wijsheid getuigen om het bij deze mop te laten. Het zelfreinigende vermogen van de Natuur kent geen grenzen. Het punt van dit pleidooi is echter dat we het niet zover moeten laten komen door natuurverhalen te ontwikkelen en in stelling brengen om het zelfreinigende vermogen van de samenleving te vitaliseren door de concrete betrokkenheid van mensen in lijn te brengen met haalbaar beleid. Hoe kunnen we dat doen? De leidraad in onze analyses tot dusver was dat het ontbreken van betrokkenheid zelf een teken is van de relatieve toevalligheid van interventies, of althans een symptoom daarvan dat initiatieven tot dusver onvoldoende aansloten bij de oorzaak van het betrokkenheidsvacuüm – een oorzaak die we zochten in een duiding van het fenomeen natuurvergetenheid. Een samenleving die het contact met de natuur en zichzelf (wat op hetzelfde neerkomt) aan het verliezen is, raakt op drift. Er wordt in onze tijd nogal schamper gedaan over de vraag of je de samenleving via cultuur kunt vitaliseren. Een zelfde ongeloof is te vernemen ten aanzien van het benutten van natuur als cement voor de cultuur. Toch is het meer dan ooit zaak om de eenheid van natuur en cultuur op het netvlies te krijgen. Natuurverhalen zijn levende invullingen van de gevoelde noodzaak (en wellicht ook de keuze) om een denken en doen voorbij de valse tegenstelling van natuur en cultuur in het leven te roepen. Wij kunnen ons uiteindelijk alleen maar volledig begrijpen als natuurgebeurtenis. Alleen op die wijze kunnen we het verhaal van onze aanwezigheid op deze planeet een draai geven die een gerede kans maakt op een duurzaam en betekenisvol doorvertellen aan, door en voor volgende generaties. 129 Pagina 129

Pagina 131

Heeft u een whitepaper, pageflip of e-tijdschriften? Gebruik Online Touch: mailing online zetten.

541 Lees publicatie 215Home