Natuurverhalen kunnen dit probleemveld thematiseren en bij de kop pakken. Niet alleen door de mens als betrokken dier of relationeel wezen in het vizier te brengen. Maar door vanuit een bewustmaking van de vergetenheid te laten zien dat deze betrokkenheid op allerlei manieren hoort bij de condition humaine. De zotte contradictie van onze tijd is dat we niet zelden doen alsof we zonder natuur kunnen, maar daarbij vergeten dat wijzelf een natuur zijn en hebben zonder welke ons menselijk bestaan onbestaanbaar is of zich hooguit wentelt in een steriele of virtuele werkelijkheid: lang leve homo sapiens 2.0.! Maar of deze van God en de natuur verlaten zelfschepping nog enige betrokkenheid aan de dag zal leggen? Betrokkenheid is des mensen. Geen wonder dat een samenleving met wegebbende betrokkenheid steeds meer gebukt gaat onder eenzaamheid en isolement. De natuur als bindmiddel van de cultuur: da’s misschien een wat al te abstract schot voor de boeg, maar het raakt wel de kern dat we door het beleven en doorleven van onze gedeelde natuur zouden kunnen komen tot een vitalisering van de cultuur. Natuurverhalen zijn per slot van rekening óók cultuurverhalen en als ons project in sociaal-filosofisch opzicht érgens op af zou kunnen stevenen, dan op een samenleving als een ensemble van communities voorbij het dualisme van natuur en cultuur. Durven wij het avontuur aan te gaan van de stelling dat alle mensen diep in hun hart (en misschien ook in hun verstand) natuur willen: hun eigen natuur plus een externe natuur om zichzelf op te betrekken? Fluistert het fascinerende fenomeen biofilie (de natuurlijke humane betrokkenheid op andere levende wezens en biotopen) ons niet in dat ons lichaam meer betrokken en natuurlijk is dan wij vaak beseffen? Je kunt dit enerzijds diskwalificeren vanuit De Sades kwalificatie van menselijk leven als ‘niets 112 Pagina 112

Pagina 114

Heeft u een vaktijdschrift, i paper of internet PDF's? Gebruik Online Touch: onderwijscatalogus digitaal op uw website plaatsen.

541 Lees publicatie 215Home