bespreekt. De ontdekking van een pad. De schoonheid van een vogel, een plant, een sterrenhemel. Zo kan ook vakantie een rituele betekenis krijgen. Toen onze kinderen klein waren, maakten we tochten met een grote kano. Tent, eten, voorleesboeken, aquarelleerspullen, alles ging mee. Wekenlang zakten we dan een rivier af in Frankrijk. Of we dreven in Polen over de meanderende Narev en de vlechtende Biebzra tussen ijsvogels en bevers. Overal kampeerden we op eenzame eilandjes, verlaten strandjes, maakten kampvuur, visten. Een ritueel om je verbondenheid en plezier in avontuur te vieren. Wat brengt mensen dichter bij elkaar dan zo–n tocht door de wildernis? Wat maakt mensen menselijker dan het contrast met de natuur? Waardoor leer je materiële zaken meer relativeren en tegelijkertijd de waarde van het comfort van douche, bed, stoel, warmte en voedsel meer waarderen dan door het ontbreken ervan? Een ander belangrijk ritueel met potentie gaat over meeleven met de seizoenen. De seizoentafel in de woonkamer lijkt aan populariteit te winnen. Hoe kun je kinderen makkelijker respect voor de natuur leren dan door de dingen die ze verzamelen met respect te behandelen en een plekje in de kamer te geven? Het meeleven met de veranderingen in een cyclus die steeds terugkeert maar altijd weer anders is. Voor mij krijgt die onder meer vorm in een wekelijks uurtje rennen door de bossen op zondagochtend. Het betekenisvolle daarvan is dat ik de veranderingen in de natuur per week kan volgen. In het voorjaar hoor ik van week tot week meer vogels terugkomen. In de winter al roepen de uilen en kloppen de spechten. Het galmt dan in de kale beukenbossen. Dan komt het gezang op gang, vogelsoort na vogelsoort. Die boom schiet in blad, dan die, dat kruid bloeit, de week daarna al weer een paar andere. De geuren veranderen, het licht verandert, de temperatuur, de aarde zelf, van hard in de winter tot 240 bedekt met bladeren in de herfst. Veel mensen ervaren de seizoenen vooral in hun tuin. Het klinkt triviaal en bekend, toch blijft de ervaring bijzonder. Een ander belangrijk ritueel met potentie gaat over meeleven met de seizoenen. De seizoentafel in de woonkamer lijkt aan populariteit te winnen. Hoe kun je kinderen makkelijker respect voor de natuur leren dan door de dingen die ze verzamelen met respect te behandelen en een plekje in de kamer te geven? Het meeleven met de veranderingen in een cyclus die steeds terugkeert maar altijd weer anders is. Voor mij krijgt die onder meer vorm in een wekelijks uurtje rennen door de bossen op zondagochtend. Het betekenisvolle daarvan is dat ik de veranderingen in de natuur per week kan volgen. In het voorjaar hoor ik van week tot week meer vogels terugkomen. In de winter al roepen de uilen en kloppen de spechten. Het galmt dan in de kale beukenbossen. Dan komt het gezang op gang, vogelsoort na vogelsoort. Die boom schiet in blad, dan die, dat kruid bloeit, de week daarna al weer een paar andere. De geuren veranderen, het licht verandert, de temperatuur, de aarde zelf, van hard in de winter tot bedekt met bladeren in de herfst. Veel mensen ervaren de seizoenen vooral in hun tuin. Het klinkt triviaal en bekend, toch blijft de ervaring bijzonder. Het tweede thema is de natuur als tegenwicht voor drukte, haast en informatiestress. De laatste jaren is er veel geschreven over onze alsmaar jachtiger wordende maatschappij. We hoeven ons nooit meer te vervelen. Er is altijd nieuws, een mail, een tweet, een rss-bericht, radio, tv, bladen... Informatie is overal. Het straatbeeld is erdoor veranderd: mensen praten in de lege ruimte met mensen ergens anders, mensen lopen met gebogen hoofd te turen op hun handheld. 241 Pagina 121

Pagina 123

Heeft u een krant, onlinepublisher of e-drukwerk? Gebruik Online Touch: gids bladerbaar maken.

546 Lees publicatie 216Home