verhaal is een narratieve constructie met een kop, een staart en een midden die iets duidelijk maakt over de relatie tussen mens en natuur’. Of: ‘Een natuurverhaal is een beleidsinstrument om interventies mogelijk te maken die mens en natuur dichter bij elkaar brengen’ (met dien verstande dat dit beleidsinstrument tijdens het schrijven van dít verhaal nog niet geboren is). We zouden tig van zulke definities kunnen bedenken. Onze tekst heeft echter meer het karakter van een bezwering dan van een betoog op basis van heldere definities. Onze overtuiging is namelijk dat juist een essayistische, aforistische, experimenterende en gefragmenteerde stijl nodig is om recht te doen aan de pluraliteit en openheid van natuurverhalen. Het streven naar één centrale visie en een vastomlijnde set definities zou wel eens de dood in de pot kunnen zijn. We zouden het onszelf natuurlijk makkelijk kunnen maken door toch vanuit één zo’n definitie te vertrekken en haar te vertalen in analyses, blikrichtingen, handelingsperspectieven en... een voorstel voor een beleidsrichtlijn. Maar het is niet makkelijk. Terwijl het – schrik niet – tegelijk soms wel weer zo gemakkelijk is dat je je afvraagt hoe het kon gebeuren dat we zoveel eeuwen zo moeilijk hebben gedaan. Overigens hoort ook dat bij het wonderlijke van ons thema. Natuurverhalen gaan over wie wijzelf zijn en hadden kunnen of willen worden – en nog altijd kunnen worden (‘worden’ is misschien wel het belangrijkste werkwoord van natuurverhalen). Meer specifiek gaat het project Natuurverhalen van het InnovatieNetwerk over de vaststelling dat veel mensen door allerlei oorzaken steeds minder bij de natuur betrokken zijn. Met als gevolg dat het draagvlak voor natuur en natuurbeleid steeds minder draagkrachtig wordt. In dit essay onderzoeken we de hypothese dat de afstand tussen beleid en betrokkenheid zelf op de een of andere 16 Pagina 16
Pagina 18Heeft u een jaarverslag, pagegangster of digitale catalogi? Gebruik Online Touch: whitepaper online plaatsen.
541 Lees publicatie 215Home