Hoe weet je dat je met een natuurverhaal op het goede spoor zit? Punt is dat je dat nooit zeker weet. Enerzijds is het een kwestie van trial and error; anderzijds is er vanuit onze notie van waarheid als ont-vergetenheid met de trias van herinneren, uithouden en integreren wel een richtsnoer te geven. Bovendien is tijdens het werken met dit richtsnoer vast te stellen of het ook resoneert in de trias van hoop, verlangen en troost. Het ultieme natuurverhaal grijpt aan op de grootste weerstand (misschien wel die tegen natuurverhalen als zodanig) en leidt tot een radicale opheffing van vergetenheid in integrerende acties. Maar nogmaals: het blijft een kwestie van pionieren. De bijgaande narratologische checklist kan daarbij een leidraad zijn. Narratologisch is deze matrix omdat ze vertrekt vanuit een logica van de manieren waarop mens en natuur samen een verhaal kunnen vormen. Bijna zou je willen beweren dat de natuur pas met de mens tot zo’n gearticuleerd verhaal aan het komen is – een verhaal dat nu, in het tijdperk van eventuele natuurverhalen een situatie bereikt waarin het hele verhaal mogelijk wordt. We zullen op deze vreemde confluentie nog terugkomen. Eerst de logica of logos van onze zienswijze. Met als kanttekening dat uitgerekend deze logos volgens Herakleitos bestond uit die waarheid die ervan houdt zich te verbergen. Anders gezegd: je kunt die waarheid niet pakken of fixeren, maar ze toont zich in datgene wat wordt. Op het risico af dat het nogal mystiek klinkt is daarmee te beweren dat Natuurverhalen appelleren aan het verlangen om de impliciete logos van onze tijd (namelijk een biologisch mens- en natuurbeeld dat héél wil worden) te expliciteren: namelijk in een visie die mens en natuur begrijpt, waardeert én praktiseert als één wordend geheel – misschien wel in de vorm van een Nieuwe Verlichting of een Humanisme 2.0. 121 Pagina 121
Pagina 123Scoor meer met een online shop in uw magazines. Velen gingen u voor en publiceerden handleidingen online.
541 Lees publicatie 215Home