Door steeds meer beleidsregels, telkens weer onder politieke druk uitzonderingen mogelijk maken en een niet-aflatende stroom aan jurisprudentie die vaak ook weer aanzet zijn tot aanvullende regels, beschikken we inmiddels over een onoverzienbaar beleidscomplex. Gaandeweg is de overheid de gevangene van zichzelf geworden. Ambities zijn niet of moeilijk realiseerbaar omdat die op gespannen voet staan met geldende regels. De speelruimte wordt steeds kleiner. Gebied A wordt steeds kleiner en wat buiten het overheidsperspectief valt (gebied B), wordt steeds groter. Gevolg daarvan is dat de overheid steeds vaker niet in een positie verkeert met oplossingen te komen voor maatschappelijke vragen. De onvrede neemt toe. Kortom, een vicieuze cirkel van onmacht en onvrede waar noch de burgers, noch de overheid een uitweg in weet. Burger en overheid houden elkaar steeds meer in een greep die beide partijen niet meer willen, maar die ze ook beide niet weten op te lossen. Hondengeblaf Een burger ondervindt ’s nachts overlast van hondengeblaf vanuit een naburige kennel. Hij vraagt de gemeente op te treden. Maar dat mag de gemeente enkel wanneer er een regel wordt overtreden. Dat bleek lastig. Uiteindelijk belandde de zaak bij de Raad van State. Twee vragen stonden daar centraal. Op de eerste plaats de vraag of “het impulskarakter van de blaf van een hond zodanig is dat de Richtlijn Schietlawaai van toepassing is” en verder of “de gemoedstoestand van een hond van invloed is op het impulskarakter van de blaf” . Zou immers de Richtlijn Schietlawaai van toepassing zijn, dan zou er een basis zijn voor de gemeente om nadere voorschriften op te leggen. Ontganiseren 54 Pagina 55
Pagina 57Interactieve digi jaarverslag, deze presentatie of clubblad is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het digitaal bladerbaar publiceren van espaarprogramma.
507 Lees publicatie 186Home